Als zevenjarige reed ze haar eerste wedstrijd met haar Dartmoorpony die weigerde te springen. Sinds 2017 is ze hoofdruiter bij het Duitse Holsteiner Verband. De carrière van Ebba Johansson staat in het teken van succes, uitdagingen, doorzettingsvermogen en plezier. Terugkijkend op de keuzes die haar hebben gebracht waar ze nu is, zegt ze: “Ik had het niet anders willen doen.” Het verhaal van Ebba is een aanmoediging om je eigen plan te trekken en laat zien dat het echt mogelijk is om je kinderdroom waar te maken.

Over Ebba Johansson

• Geboortedatum: 20-03-1993

• Woonplaats: Hamburg, Duitsland 🇩🇪

• Opgegroeid in: Heby, Zweden 🇸🇪

• Beroep: Coach en trainer van jonge paarden

• Instagram: @johanssonebba1 
  
  

Wanneer we Ebba bellen voor het interview is ze in Hamburg, waar ze woont met haar partner. In 2020 begon Ebba als wedstrijdruiter op de locatie in Mühlen, waar ze vanaf het begin samenwerkt met Paul Schockemöhle. Sinds 2023 coacht ze ook ruiters op de stoeterij in Lewitz. Daar worden elk jaar zo'n 1000 veulens geboren en een groot deel van haar werk bestaat uit het beoordelen van de paarden. Op basis daarvan wordt bepaald hoe het vervolg van hun training eruit gaat zien. Sinds kort coacht Ebba ook andere ruiters en dat helpt haar om zich op persoonlijk vlak en als ruiter te ontwikkelen.

– Ik help Paul de jonge paarden te beoordelen voordat ze doorgaan naar de wedstrijdstal in Mühlen of naar particulieren. Dat betekent ook dat ik jonge paarden en hun ruiters train. Je moet het potentieel van een paard al op jonge leeftijd kunnen inschatten, zodat je kunt beslissen of je er veel tijd in wilt stoppen of dat je ze al wat eerder wilt verkopen. Het is heel leuk om dit proces van dichtbij mee te maken. Het geeft ook veel voldoening om andere ruiters te coachen, vooral als ze heel gemotiveerd en gedreven zijn. Het leukste aan mijn werk vind ik anderen helpen om hun vaardigheden te ontwikkelen. De grootste uitdaging voor mij als coach is dat ieder individu een andere benadering nodig heeft. Voor de een moet je wat strenger zijn, en voor de ander werkt dat juist helemaal niet. Ik denk dat het in mijn voordeel werkt dat ik zelf veel rijd. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn, en ik kan zelf in het zadel stappen om mijn leerlingen te laten zien wat ik bedoel. 

Hoe ziet een normale week voor jou eruit?

– Omdat Gestüt Lewitz 100 km van Hamburg ligt, verblijf ik op de dagen dat ik daar werk in een hotel, dat is meestal drie dagen per week. Gezien het grote aantal paarden dat we hebben, maken we van tevoren een plan om te zorgen dat alles soepel verloopt. Het is belangrijk dat alle paarden zich elke dag een beetje verder ontwikkelen.  

• Op dinsdag ga ik om 06.00 uur naar mijn werk. Om 07.30 beginnen we met het trainen van de jonge paarden en doen we springoefeningen. Na de lunchpauze trainen we ook 's middags nog. Samen met de hoofdcoach maak ik een lijst van de paarden die Florian (de CEO van het bedrijf) te zien krijgt op donderdag. 

• Op woensdag rijden we alle paarden. We doen springoefeningen met de groene paarden, die dan soms voor het eerst onder een ruiter springen. 

• Op donderdag komt Florian en laat ik hem de paarden zien die we op dinsdag hebben geselecteerd. Ik vertel hem wat mijn indrukken zijn, en we beslissen over het vervolgtraject. We bespreken of het paard nog een week nodig heeft, of het klaar is voor de wedstrijdstal in Mühle of dat het naar een particulier gaat.

• Maar mijn week kan er ook helemaal anders uitzien. Aan het begin van het jaar laten Paul en ik bijvoorbeeld de jonge paarden die nog niet ingereden zijn vrijspringen, zodat we ze kunnen beoordelen. Dit doen we met ongeveer 300 paarden, en Paul deelt dan zijn overwegingen voor zijn beoordelingen met mij. Ik leer ontzettend veel van hem en er is waarschijnlijk niemand die zoveel springpaarden op topniveau heeft gezien als Paul. Daarnaast reis ik veel, en af en toe ga ik naar Florida om klanten te trainen en paarden te proberen. Over twee weken ga ik naar Mexico om paarden te rijden die geveild gaan worden. Ik vind het geweldig dat mijn leven zo afwisselend is en dat ik zo veel verschillende mensen ontmoet. 

Terwijl Ebba zo haar leven beschrijft, vragen we ons af wat de 7-jarige Ebba had gedacht als ze zichzelf nu had kunnen zien. Ebba groeide op in Heby en leidde daar jonge pony's op die vervolgens werden verkocht, zodat ze steeds betere pony's kon kopen. De droom om fulltime in de paarden te gaan werken is er altijd geweest, maar het was niet iets waar ze zich over uitsprak. 

“Ik denk nu vaak dat ik de droom leef die ik als kind al had.”

– Ebba Johansson

– Als zevenjarige reed ik mijn eerste wedstrijd met mijn Dartmoorpony. Hij weigerde te springen, en ik denk dat ik er zelfs afviel. Ik begon te huilen omdat ik zo graag die wedstrijd wilde rijden en naar de volgende klasse wilde, haha. Nu denk ik vaak dat ik de droom leef die ik als kind al had. Paarden waren het enige waar ik aan dacht, maar ik durfde nooit uit te spreken dat ik de paarden in wilde en in het buitenland wilde wonen, omdat het me onmogelijk leek. 

Na haar afstuderen in 2012 verhuisde Ebba naar Duitsland om voor een wedstrijdstal te gaan rijden. Daar bleef ze twee jaar. Vervolgens maakte ze de overstap naar een stal waar ze 15 paarden te rijden kreeg en zich meer kon richten op haar vaardigheden in de wedstrijdring. Ebba beschrijft die jaren als intensief maar noodzakelijk om te komen waar ze nu is.

– Ik begon bij mijn eerste baan op dinsdag en startte die donderdag al met het uitbrengen van jonge paarden. Ik heb er heel veel waardevolle ervaring opgedaan en ik kreeg ook heel verschillende paarden te rijden. In totaal bracht ik 21 paarden tegelijk uit. Het was hard werken, maar het gaf ook heel veel voldoening. Zonder die twee jaar zou ik niet zijn waar ik nu ben. Daarna kwam ik bij een meer 'wedstrijdgerichte' stal. Mijn manager daar was heel goed en ik leerde veel over hoe je een parcours loopt en rijdt. Er is een tijd voor alles, en elke stap is even waardevol geweest voor mijn ontwikkeling als ruiter.

Ebba werkte op wedstrijdstallen in Duitsland en was 24 toen ze de baan van hoofdruiter bij het Holsteiner Verband kreeg aangeboden. Deze baan omvat het trainen, uitbrengen en voorbereiden van de hengsten voor keuringen en wedstrijden. In eerste instantie twijfelde ze of ze het aan zou kunnen, maar uiteindelijk zei ze toch ja. Ebba benadrukt dat de steun van haar coach bij het Holsteiner Verband onmisbaar was en vertelt hoe belangrijk het is dat je een trainer hebt die in elke situatie achter je staat. 

– Toen ze me de baan aanboden, gaf ik eerlijk aan dat ik niet wist of ik het zou kunnen. Maar ze hielden vol, dus ik dacht dat ik het altijd zou kunnen proberen en het als een waardevolle ervaring zou kunnen zien. Veel mensen zeiden me dat “het nooit zou lukken, een meisje dat de hengsten rijdt en dan ook nog als hoofdruiter.”

“Het is ontzettend belangrijk dat je je gesteund voelt door je coach, of het nu goed gaat of niet. Iemand die in elke situatie achter je staat en je vertelt wanneer je op het goede spoor zit.”

– Ebba Johansson

– Dat ik me gesteund voelde door mijn coach toen ik begon bij het Holsteiner Verband, maakte een wereld van verschil. Het is ontzettend belangrijk dat je je gesteund voelt door je coach, of het nu goed gaat of niet. Iemand die in elke situatie achter je staat en je vertelt wanneer je op het goede spoor zit. Hij pushte me en legde uit dat we de paarden zo zouden trainen dat ze voor mij zouden werken. Dat ik niet moest proberen om hetzelfde te doen als hun eerdere ruiters, die met veel kracht hadden gereden. Het hielp me ontzettend om dat te horen. Ik merkte uiteindelijk dat de paarden ook beter sprongen als je ze met minder kracht reed. We focusten veel op de basis om de rijdbaarheid van de paarden te verbeteren, en sprongen maar zelden een parcours. Deze benadering werkte heel goed, omdat het springen van parcoursen al in mijn spiergeheugen zat dankzij mijn eerdere banen. 

Het was niet altijd makkelijk om als vrouw de functie van hoofdruiter te bekleden, maar opgeven kwam nooit bij Ebba op. Door geduldig en consistent te zijn en voor zichzelf op te komen, wist ze uiteindelijk haar draai te vinden. 

– Het was een grote uitdaging om mijn plek te veroveren tussen mijn collega's, omdat zij er al veel langer waren dan ik, en ouder waren dan ik. Het duurde even voor ze me serieus namen. Ik moest ook mijn momenten kiezen, kijken wanneer ik mezelf moest uitspreken en wanneer ik beter kon zwijgen. Ik moest daar een balans in vinden, situaties en mensen leren aanvoelen en tegelijkertijd voor mezelf op blijven komen. Het was ook lastig om mezelf niet te laten beïnvloeden door factoren van buitenaf en meningen van anderen. Op lastige momenten was het heel belangrijk om mezelf te herinneren aan het plan dat mijn trainer en ik samen hadden gemaakt, en daaraan vast te houden. Er zullen altijd allerlei verschillende meningen en methodes zijn die je kunt volgen, maar soms moet je gewoon vasthouden aan wat voor jouw gevoel werkt.  

Welk advies zou je geven aan iemand die naar het buitenland wil verhuizen en de paarden in wil?

– Vraag jezelf af wat je wilt en waarom. Er zullen momenten zijn waarop het allemaal moeilijk voelt en alles tegenzit. Op die momenten moet je weten waarom je het doet en niet opgeven. De enige die jou een duwtje in de rug kan geven wanneer het tegenzit, ben jij zelf. Daar wil ik aan toevoegen dat je moet proberen om jezelf niet te veel te laten beïnvloeden door anderen en, het belangrijkste, dat je in jezelf moet geloven. Natuurlijk moet je ook luisteren naar het advies van anderen, maar alleen van de mensen die het beste met je voor hebben. Als je serieus de paarden in wilt, zul je moeten leren om je baan en de paarden boven alles te stellen. Uiteraard mag je daarnaast ook leuke dingen doen, maar je moet er altijd voor zorgen dat je 's ochtends op tijd bent en de paarden optimaal verzorgt. 

Terugkijkend vertelt Ebba dat er twee dingen essentieel waren om te komen waar ze nu is: vertrouwen op haar intuïtie en haar voortdurende ontwikkeling als haar belangrijkste prioriteit zien.  

– Als ik iets had kunnen veranderen, had ik niets anders gedaan. En ik denk dat dat voornamelijk komt doordat ik altijd heb gedaan wat ik zelf wilde. Bij elke baan en elke beslissing waren er altijd mensen die me adviseerden om het tegendeel te doen. Uiteindelijk heb ik altijd de juiste keuze gemaakt. Je moet vertrouwen op je eigen intuïtie. Mijn drijfveer is altijd geweest dat ik wil kunnen leren en mezelf wil kunnen ontwikkelen. Pas als ik het gevoel heb dat ik alles heb gedaan wat er te doen is en geen vooruitgang meer kan boeken, ga ik verder kijken. 

Wat zijn de volgende stappen in je carrière?

– Vroeger plande ik altijd vooruit, maar dan ging het nooit zoals gepland, haha. Op dit moment ben ik heel blij met hoe alles gaat, en ik heb het gevoel dat ik me nog steeds ontwikkel, dus ik denk dat ik dit nog wel een paar jaar blijf doen. Ik heb gespeeld met het idee om zelf paarden in training te nemen, die vraag heb ik veel gekregen. Maar ik vind het ook erg fijn om nu in dienst te zijn en die zekerheid en een leven naast de paarden te hebben. Misschien dat ik in de toekomst andere verantwoordelijkheden op me neem binnen het bedrijf of meer beslissingen ga nemen over de trainingsplannen. We gaan het zien!